Nikt nie ma takich zdolności do narzekania jak Polacy. Od zawsze tak było i nie zapowiada się, żeby to miało się zmienić. Niezależnie od wieku, zamożności, płci - lubimy marudzić. Mężczyźni pewnie powiedzą, że kobiety robią to częściej, ale nic podobnego. Bo my wszyscy już tacy jesteśmy. Tylko po co?

Przecież całe życie przed nami. Co z tego, że mamy dużo marzeń, skoro na każdym kroku podcinamy sobie skrzydła, wmawiając sobie, że nie damy rady? Przecież jeżeli będziemy czekać na cud, to niczego nie osiągniemy. A skoro naprawdę czegoś pragniemy, to dlaczego czekamy?
Bo Polacy dodatkowo są leniwi. Nie wszyscy oczywiście, są tacy, którym robota pali się w rękach i co trzy minuty mają nowy pomysł na to, co robić. Ja ich osobiście podziwiam, bo sama należę do grona tych, którzy muszą najpierw ponarzekać, żeby dostać kopa i za coś się zabrać. Pocieszające, że przynajmniej nie jestem sama…
Chcesz czegoś? Możesz to zrobić? To rusz tyłek sprzed komputera i to zrób! Masz do tego warunki, wiec czemu nie korzystasz z szansy, którą daje ci los? Zawsze podziwiałam tych, którzy mimo trudności dążyli do swojego celu. Niepełnosprawni, którzy odnoszą sukcesy w sporcie, biedni, którzy ostatnie pieniądze wydają na to, by mogli się uczyć. Nie doceniamy tego, jaką szansę dostaliśmy od losu. Zatęsknimy dopiero, kiedy ją stracimy. Po prostu będzie za późno. Wszystko da się zrobić. Różnymi sposobami, z pomocą przyjaciół czy rodziny, albo samemu. Nie mów, że do czegoś się nie nadajesz, jeśli wcześniej nie próbowałeś. Bo skąd to wiesz? A może okaże się, że właśnie do tego jesteś stworzony. Kiedy rok temu kupowałam gitarę nie wierzyłam, że mogę czegokolwiek się nauczyć. Teraz, kiedy bez większych problemów uczę się kolejnych utworów widzę, że niepotrzebnie sama podcinałam sobie skrzydła. Bo my naprawdę jesteśmy w stanie dużo zrobić. Chyba, że z góry założymy, że nam się nie uda.
Czasami potrzebujemy motywacji. Wiele rzeczy staramy się robić dla kogoś, a nie dla siebie. To może nam pomóc wiele osiągnąć, ale zawsze trzeba pamiętać o sobie. Nie mówię, żeby być egoistą, ale trzeba znać swoją wartość i wierzyć w swoje umiejętności. I łapać szczęście za ogon, kiedy tylko przytrafi się ku temu okazja. A ja się nie uda? Trudno, będą inne szanse. Przecież nikt nie chce żałować, że przegapił życiową okazję. Ja też nie zamierzam.

Emilia Czyżak

Więcej na: nienatemat.net