Andrzej Rybiński śpiewa w jednej ze swych piosenek "Nie liczę godzin i lat." A ja liczę. No, może nie lata. Ale godziny liczę. Godziny do kalendarzowej wiosny. Już w ubiegłym tygodniu jedna z telewizyjnych pogodynek zapowiadała około wtorku (czyli 18 marca) ciepełko. Miało już być coś z 6 stopni na plusie. A do soboty temperatura miała skoczyć w centrum Polski nawet do 10 in plus! Marzenia ściętej głowy!

Od poniedziałku wieczór do wtorku rano nasypało w Zduńskiej Woli z 15 cm śniegu, który w ciągu dnia zamienił się w śniegową breję. Dozorcy (pan porządkujący teren wokół mojego bloku to już na pewno) też liczą na to, że śnieg sam zejdzie z chodników. A ja mam już dość tej zimy! Dość mrozów i dość odwilży! Dość przemoczonych butów! Dość ślizgania na chodnikach! Dość lawirowania w zaspach! Dość czapek! Dość grubych szali! Dość spadającego prosto za kołnierz z dachów śniegu! Dość bujania w autobusie na dziurawych drogach! Jadąc "dwójką" do domu, nawet gdybym przysnęła w autobusie kolejne wstrząsy przypomną mi: dojeżdżasz. Tak trzęsie autobusem!

A zatem byle do wiosny! Ale takiej prawdziwej, słonecznej, ciepłej. Bo taka zapisana jedynie w kalendarzu w ogóle mnie nie ucieszy! Nie jestem taką zainteresowana!

tekst i fot.:ED