Rewitalizacja (dosłownie: przywrócenie do życia, ożywienie – zespół działań urbanistycznych i planistycznych, koordynowanych przez lokalną administrację, których celem jest społeczne, architektoniczne, planistyczne i ekonomiczne korzystne przekształcenie miejskiej dzielnicy (lub innego wyodrębnionego obszaru miasta) będącej w stanie kryzysu wynikającego z czynników ekonomicznych i społecznych. Niektóre programy rewitalizacyjne nakierowane są na ożywienie zdegradowanych obszarów miast które utraciły swoją pierwotną funkcję.

Celem wówczas jest znalezienie dla nich nowego zastosowania i doprowadzenie do stanu, w którym obszary zmieniają swoją funkcję. W języku polskim pojęcie rewitalizacji nadużywane bywa jako nazwa wszelkich remontów, adaptacji, modernizacji itd. Tymczasem pojęcie to odnosi się do działań podejmowanych w dużej skali (dzielnica, część miasta) i w odniesieniu do wielu płaszczyzn funkcjonowania przestrzeni miejskiej (architektonicznej, społecznej, ekonomicznej, kulturowej itp.). Dlatego błędem jest określanie mianem rewitalizacji przebudowy lub adaptacji pojedynczego budynku, lub remontu części miasta (placu, ulicy) mającej wyłącznie charakter budowlany, nawet jeśli przyjmowane jest założenie, że same działania budowlane mogą przynieść wielopłaszczyznowe skutki. Rewitalizacja mylona jest z pojęciami takimi jak: remont, modernizacja, rewaloryzacja, adaptacja, konserwacja, restauracja, rekultywacja. Są to działania, które mogą składać się na rewitalizację, lecz jej nie zastępują (tyle Wikipedia).

Co więc się stało na sieradzkim Starym Mieście, że upada z każdym miesiącem choć jeszcze niedawno Rynek i okoliczne uliczki tętniły życiem. Któż ze starych Sieradzaków nie zna takich nazw jak „Zielonka” czy „Księgarnia Szweryna”. Nie mówię już o kawiarni o wdzięcznej nazwie „Sieradzanka” lub urzędzie pocztowym. Wszyscy uciekają jak włoski kapitan z tonącego okrętu. A dzisiaj? Na Kolegiackiej – sklepy do wynajęcia, Rynek – do wynajęcia, Dominikańska, Warcka, ba – nawet Kościuszki – do wynajęcia. Ucieczka owa to jednak nie wina właścicieli lokali czy też najemców. Przyczyna jest zgoła inna. Nikt nie pomyślał, co stanie się z ta częścią miasta, jeśli uliczki przegrodzimy słupkami i całkowicie zmienimy organizację ruchu. No i jeszcze ten granitowy bruk. Mojemu dziecku głowa odpada gdy codziennie rano odwożę je do Gimnazjum na Rycerskiej. Samochodem trzęsie tak jak furmanką, kiedy jeszcze na Rynku były kocie łby i tu właśnie targowano we wtorki i piątki masłem zawijanym w liście chrzanowe. Teraz kupcy maja nowoczesną halę targową a Rynek stracił na znaczeniu (tak to przynajmniej wynika z obietnic prezydenta złożonych w latach poprzednich – to tylko sen). Niemałe zasługi w likwidacji życia na Starym Mieście ma poprzedni wiceprezydent, największy w Sieradzu wróg supermarketów i galerii handlowych. Nie kto inny ale właśnie on zmieniał plan zagospodarowania miasta by na rogu Sarańskiej i Wojska Polskiego wybudować kolejną galerię handlową. Teraz - dziwnym zbiegiem okoliczności - jest jej dyrektorem. Mam jednak pomysł, który choć w części uzdrowi sytuację. Zlikwidowano zegar pod Urzędem Miasta. Nie wiedzieć zresztą czemu, bo zawsze chodził nad wyraz dokładnie. Proponuję aby w ramach rewitalizacji przenieść po Urząd zegar słoneczny z ulicy Rycerskiej – twórcze dzieło innego wiceprezydenta. Tego od telefonu komórkowego i lakierek w szpic. Przed budynkiem urzędu jest sporo zacienionych miejsc i zegar ów na pewno nie będzie się spóźniał. Więcej – będzie pokazywał godziny kiedy należy usunąć plamy oleju samochodowego z kostki granitowej położonej w reprezentacyjnej części Sieradza. Bo proszę szanownych Czytelników, nie wystarczy chałupy wybudować. Trzeba jeszcze dbać o nią każdego dnia, czyli uschnięte drzewa na Kościuszki wyrwać i zasadzić nowe. Na tym kończę rozdział „Utyskiwanie na szarą sieradzką rzeczywistość”. Następnym razem będzie już tylko śmieszniej. W końcu wybory samorządowe za pasem.

(zyg)