Trudno w to uwierzyć, ale w latach mojej młodości przed zgubnym wpływem używek uchroniła mnie piłka nożna. Już od dziecka byłem tak zafascynowany futbolem, że jako wczesny nastolatek praktycznie nie paliłem, ani nie piłem, bo było to zgubne dla kondycji fizycznej. Jak narkotyk działały na mnie futbol i rock and roll. Seks był na trzecim planie, zaś o ,,drugs'' nawet nie marzyłem, bo przecież moja wczesna młodość przypadła na najlepszy czas PRL-u, czyli schyłek epoki Gomułki i początek ery Gierka.

To wtedy największe swoje sukcesy odnosiły polskie kluby piłkarskie; Legia grała w półfinale Pucharu Mistrzów, zaś Górnik zagrał w finale Pucharu Zdobywców Pucharów. To działało! Włodzimierz Lubański i jego koledzy byli dla mnie niemal bogami! Kopiąc piłkę usiłowałem ich naśladować. Mieszkałem na wsi, gdzie innych rozrywek niż futbol praktycznie nie było. Potrafiłem więc godzinami odbijać piłkę o ścianę, strzelać na bramkę na piaszczystym boisku za szkołą tak, aby raz za razem trafiać w poprzeczkę lub w słupki, a kiedy miałem godnego partnera – najczęściej był nim mój przyjaciel z młodości, łodzianin, Sławek Nowak – potrafiłem z nim odbijać piłkę głową przez kilka minut. To procentowało potem na boisku dokładnością podań, opanowaniem piłki, a nawet ciekawszym dryblingiem. Przydawało się zwłaszcza mnie, bowiem jako bardzo chudy nastolatek, nie miałem warunków do uprawiania futbolu. Niewielka masa ciała sprawiała, że prawie każdy bliższy kontakt z cięższym o kilka kilogramów przeciwnikiem kończył się dla mnie upadkiem... Musiałem zatem górować nad osiłkami techniką. I z niejakim powodzeniem to robiłem, często ich ośmieszając, co też ściągało na mnie zemstę w postaci złośliwych, a najczęściej zwyczajnie chamskich fauli. Zazwyczaj cały posiniaczony wracałem z meczów, zwłaszcza wyjazdowych, Ludowego Zespołu Sportowego Włyń (zwanym też Koterią lub Włyńczesterem) o mistrzostwo klasy C powiatu sieradzkiego. Mało tego. Krzyczałem po nocach! Okazało się, że przyczyną tych krzyków nie były uszkodzenia psychiczne mojej duszy, a zwyczajne skurcze mięśni, które bywały tak silne, że budziłem się głęboką nocą z krzykiem. Rodzice byli przerażeni, bo nie wiedzieli, skąd u mnie takie reakcje? A magnezu w tabletkach nie było wtedy w polskich aptekach...

Piłka nożna była wówczas bardzo popularnym sportem; niemal w każdej większej wiosce działał LZS, w miastach organizowano turnieje dzikich drużyn, były szkolne i międzyszkolne rozgrywki piłkarskie, a pan Jędryka nakręcił kultowy dziś serial ,,Do przerwy 0:1'' według fantastycznej powieści Adama Bahdaja. W takiej atmosferze niemal każdy sprawny fizycznie chłopiec chciał być gwiazdą futbolu i niektórym to się udawało. Mnie, niestety, nie. Ale tego, co przeżyłem, nikt mi nie odbierze! Mogę też bez przesady powiedzieć, że całkiem dobrze znam się na futbolu i z tej wiedzy korzystam przy każdej niemal okazji. Ostatnio były nią mistrzostwa Europy U-21, które Polska miała okazję organizować. I daliśmy radę! Organizacyjnie, bo sportowo było dużo, dużo gorzej! Dlaczego? Rzadko widuję, że chłopcy, czy młodzi mężczyźni kopią piłka, choć teraz jest już gdzie. Jeszcze rzadziej to, że potrafią w grać; przyjmować piłkę, dokładnie podawać, wychodzić na pozycję, zasłaniać się ciałem i strzelać. Czyli takie piłkarskie abecadło, którego często brakowało naszym ,,orzełkom'' z U-21. Przykro było patrzeć na bezradność tych młodych mężczyzn, zwłaszcza w grze z reprezentantami Słowacji, którzy za kilka lat powinni zdobywać piłkarskie szczyty! A my, cóż, będziemy mieli problem z odmładzaniem seniorskiej reprezentacji, bo może się tak zdarzyć, że nie będzie już Milików, a zostaną Kapustki... Piłka nożna nadal schodzi na margines czynnych zainteresowań młodzieży męskiej. Nie jest już, jak dla mnie, narkotykiem, nie jest nawet dopalaczem...

Połajania i uwagi przyjmuję: CLOAKING

LEK.