Człowiek kocha, rani, powoduje, umiera, jest, czuje, cierpi. Każdy dzień jest swego rodzaju szkołą przetrwania. Dla jednych to nic trudnego, zaś niektórych kosztuje bardzo wiele. Młodość jest podobno ‘’czwartą częścią mgnienia’’, jednak to spojrzenie tylko z perspektywy czasu.

Żyjąc tu i teraz borykamy się z wieloma przeciwnościami losu, który stawia nam nie lada wyzwania. Za kilka lat będziemy marzyć: ‘’Wehikuł czasu to byłby cud’’. Narzekamy na brak pieniędzy, czasu i chęci. Wychodzimy z przekonania, że życie jest niesprawiedliwe i częściej odbiera, zamiast dawać. Otóż jesteśmy w ogromnym błędzie. Niegdyś nasi rodacy musieli walczyć, byśmy mogli żyć. Poświęcili się ojczyźnie, Bogu. Bohaterowie powieści dokumentalnej Aleksandra Kamińskiego ‘’ Kamienie na szaniec’’- Alek (Aleksy Dawidowski), Zośka( Tadeusz Zawadzki) i Rudy (Jan Bytnar) żyli w czasie II wojny światowej. Według mnie są idealnymi wzorami do naśladowania. Egoizm odepchnęli na boczny tor. Dobro innych stawiali wyżej niż swoje. W obronie kraju działali w konspiracji, w ‘’Małym Sabotażu’’, a później także w walkach zbrojnych. Każda akcja była kolejną cegiełką, która budowała wielki mur, fortyfikację przeciw Niemcom. Nie bali się śmierci. Obawiali się tylko, że nie odzyskamy wolności, chociaż wciąż mieli nadzieję i uparcie do tego dążyli.

 

Idąc ulicą, słuchając wiadomości czy siedząc w autobusie można zauważyć, że we współczesnym świecie trudno odnaleźć takie ‘’szlachetne kamienie’’ w postaci ludzi. Pojęcie brzydoty zachwyca nas, zamiast budzić odrazę. Zdarzają się tylko wyjątki, którym zależy na dobru małego, kruchego człowieczka.

Od najmłodszych lat z niezwykłym zaciekawieniem śledzę poczynania Anny Dymnej. Jest świetną aktorką teatralną i filmową, ale również kobietą- aniołem. Założyła Fundację ‘’Mimo Wszystko’’, a tym samym otworzyła ludzkie serca na cierpienie innych. Stara się podchodzić do wszystkiego z dystansem, obdarowując uśmiechem, a także pomocną dłonią. Nie ma wątpliwości, że osobą budzącą burzę kontrowersji jest Jerzy Owsiak. Co roku niektórzy oskarżają go o kradzież pieniędzy. Upubliczniane są dobra, które posiada. Każdy siedząc z założonymi rękoma obraża go, sam nic nie robiąc. To właśnie Polska. Potrafimy rzucać bezpodstawnymi wyzwiskami. Dostrzegamy tylko cudze błędy. Uważam, że Jerzy Owsiak to ktoś godny podziwu. Założył Fundację ‘’Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy’’. Sprzęt zakupiony ze zbiórek pieniędzy pomógł wielu osobom. Każdy ma wady, ale to o zaletach mówi się po śmierci. Jerzy Owsiak jest dobroduszny. Niesie ze sobą pozytywną energię oraz nadzieję dla chorych, którzy nie mają możliwości leczenia odpowiednim wyposażeniem szpitalnym. Już niejednemu uratował życie, które jest przecież tylko jedno.

Moim zdaniem można być współczesnym ‘’kamieniem rzucanym na szaniec’’, lecz uparcie wzbraniamy się tego. Pragniemy siedzieć zamknięci w domu przed telewizorem lub komputerem. Izolujemy się od siebie. Nie potrafimy współpracować. Ewenementy pojawiają się, lecz bardzo rzadko. Sami jesteśmy sobie winni, ponieważ egoizm nas doszczętnie wyniszcza. Dawniej pomoc drugiej osobie była naturalnym odruchem, dzisiaj uważa się to za coś dziwnego, a może w języku młodzieżowym nawet przypałowego? Zapominamy o istotnych wartościach. Poświęcenie, honor, walka, wiara, empatia ulatniają się jak dym z papierosa. Pomimo młodego wieku często nic nie robimy. A przecież powinniśmy starać się o dobro innych i o przyszłość. Trzeba żyć, a nie istnieć. Chcemy, by pisano o nas książki, ale nic w tym celu nie robimy. Nie chodzi o wielkie czyny, ale drobnostki, które czasem potrafią uszczęśliwić obie strony. Może to odpowiedni czas, by zastanowić się, kiedy ostatni raz komuś pomogliśmy? Tytułowi bohaterowie ofiarowali za nas swoją duszę i ciało, więc miejmy w sobie choć trochę honoru, by inaczej kontynuować ich dzieło. Jak napisał Juliusz Słowacki: ‘’Niechaj więc żywi nie tracą nadziei... A jeśli trzeba na śmierć idą po kolei Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec”

Natali