Człowiek jest tylko kruchą istotą, żyjącą w pędzie szarej codzienności. Pragnie cieszyć się każdym dniem, ale zawsze znajdzie się powód, dla którego usiądzie w wygodnym fotelu, by bezczynnie siedzieć. Jak pisał Paulo Coelho: ,,Co jest najśmieszniejsze w ludziach? Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. [...]Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.’’

Według mnie część z nas myśli pesymistycznie, odwołując się do młodopolskiego spojrzenia na rzeczywistość. Ucieka, żeby czyhająca za rogiem porażka nie wprawiła go w zakłopotanie. Nie walczy, boi się, pozostaje bierny na otaczające zło. Świat zbliża się ku upadkowi, ale niektóre postawy ludzi, tendencje i zachowania nie zmieniają się. Targa nami pesymizm, apatia i wewnętrzne rozterki. Można zauważyć wyraźny wpływ dekadentyzmu na nasze istnienie, czyli hasła pochodzącego od francuskiego słowa ‘decadence’, oznaczającego ‘schyłek’, ‘upadek’. Pojawia się rozczarowanie i brak nadziei na poprawę sytuacji. Każda rzecz pozbawiona jest jakiegokolwiek sensu. Człowiekowi nie pozostało nic. Rozliczając te kilka lat życia stwierdzam, że ziemskość powinna być pozbawione głodu, ubóstwa, wojen. Przeszkody leżące na życiowej drodze nie ulegną reformacji. Tak jak w utworze Tetmajera symboliczna mrówka rzucana na szyny nie jest przeszkodą. Jednostka nie ma na nic wpływu. I tak nie wygra, bo jest bezradna wobec pędzącej cywilizacji. Z kolei cierpienie nie będzie mniejsze nawet wtedy, gdy człowiek się podda. Czy warto przeklinać rzeczywistość? Wtedy jest się podobnym do dzikiego człowieka, który bluźni na swojego Boga. Szyderstwa wobec świata są niczym w porównaniu z ironią codzienności.

Czy warto wierzyć w przyszłość? Nie jesteśmy w stanie zaspokoić swoich potrzeb, ponieważ ciało i dusza nieustannie pragną więcej. Czuję się naiwna. Wierzyłam w poprawę losu i wiem, że o niespełnione nadzieje powinnam mieć pretensje do samej siebie. Człowiek nigdy nie osiągnie pełnego szczęścia. Jest zdeterminowany czynnikami zewnętrznymi i pędem życia: "Lecz największe z szyderstw czyż się może /równać z ironią biegu najzwyklejszych rzeczy?" Bez względu na to w jakiej epoce się żyje, to i tak targają ludźmi takie same obawy i problemy. Podobno sen jest dla słabych, ale to on pozwala przenieść się na inną, lepszą planetę, gdzie człowiek człowiekowi bratem, a nie wrogiem.

Kochaj dzień, nie smuć się.
Jestem przy Tobie.
Bezczynność nie będzie nam przeszkodą.
Spójrz w górę i patrz,
aż poczujesz, że jesteś na tym świecie.
Wtedy docenisz, każdą godzinę, sekundę.
Wybiegniesz i popędzisz, by chwytać życie.

Natali