Czasami próbujemy zatrzymać kogoś za wszelką cenę, ale on i tak odchodzi. Wydaje nam się, że serce drugiej osoby skamieniało. Czujemy się osamotnieni i zdani tylko na siebie. Nie potrafimy normalnie funkcjonować: jeść, spać, uczyć się, wychodzić z domu, marzyć. Setki otaczających nas osób wydają się zupełnie niepotrzebne, bo pragniemy bliskości tylko tej jednej. Chcemy jej uśmiechu i drobnych gestów, dzięki którym czuliśmy, że żyjemy. Gubimy się pośród miliona dróg do nieuniknionej śmierci. Ale czy warto żyć, skoro odszedł ktoś, kto nadawał wszystkiemu sens?

24 września 2013 roku kwadrans po czternastej, idąc w pośpiechu na wyprzedaż Aleją Pokoju ujrzałam najprzystojniejszego chłopaka na świecie. Jego kąciki ust lekko uniosły się ku górze. Nie wiedziałam, co robić. Czułam się zaskoczona. Wyglądał jak z okładki magazynu, który mógłby nosić nazwę ‘’Seksiaki’’ albo ,,Ciacha''. Brunet; szczupły; wysoki; oczy niebieskie, niczym lazur nieba. Ubrany był w niebieską kraciastą koszulę, zwężane jeansy - żeby nie powiedzieć rurki - i czarne trampki. Słońce intensywnie grzało, a w powietrzu unosił się zapach nadchodzącej jesieni. Nagle moje serce zaczęło mocniej bić.

Dzień za dniem galopuje niczym Usain Bolt. Człowiek staje się każdym, a oryginalność postrzegana jest tylko jako wartościowy ubiór. Witam w XXI wieku, gdzie wielu młodych ludzi gubi sens życia nie znajdując między czernią a bielą żadnych kolorów.

Siedemnaście lat, czyli całe swoje życie jestem mieszkanką jakże urokliwej ‘’wioski’’ zwanej Męką. Administracyjnie, czyli dla wielu teoretycznie, od 1979 roku należy do miasta Sieradza. Ale czy rzeczywiście nim jest? Czy wiejski Sieradz ‘’zza rzeki’’ został już przez wszystkich zapomniany i odcięty od ,,tętniącego życiem’’ centrum?

Każda mała dziewczynka wystrojona w za duże szpilki mamy, sukienkę w kolorze różowym z lśniącą koroną na głowie marzy o księciu na białym koniu. Jednak czas mija nieubłaganie, a nasze ideały zmieniają się wraz z upływem lat. Chcemy miłości jak w filmach, niekoniecznie tych tragicznych. Poznajemy wielu potencjanych kandydatów na partnera, którzy wywierają na nas oszałamiające wrażenie, ale po chwili czar pryska i czujemy się zawiedzione.

Droga Moja Zuzanno, pamiętasz tą ławkę w parku naprzeciwko gimnazjum? Kiedyś często tam siadywałyśmy, aby rozmawiać i patrzeć na przyrodę, a właściwie to ją podziwiać? Dzisiaj też tam byłam. Usiadłam jak dawniej, ale zamiast ćwierkających ptaszków moją uwagę przykuła grupka głośno zachowujących się dziewcząt.

Dziennikarstwo już jako słowo wywołuje u większości skrajne emocje. Od uśmiechu, po niesmak. Jednym kojarzy się ono ze sławą, mediami i dobrym dobytkiem, innym z pisaniem chłamu, plotkami i skandalem. Natomiast czy warto wybierać ten kierunek jako przyszłego ,,chlebodawcę''?

Ten problem dotyczy większości kobiet, ba dziewcząt. Każda z pań chce być piękna, mieć idealny makijaż, sylwetkę i strój, dla niektórych jest to priorytet bycia kobietą. Wstając rano, zanim zjedzą śniadanie pędzą do toalety, stają przed lustrem i poddają się codziennym, monotonnym rytuałom maskowania siebie samego. Godzinami męczą się nad dobraniem odpowiedniego odcienia podkładu i zrobieniu idealnej kreski na powiece. Nakładają na siebie tonę mleczka nawilżającego i wylewają różnorodne wody toaletowe.

W moim liceum

- Siedziałam w poczekalni u mojego nowego dentysty i rozglądałam się po ścianach. Zauważyłam dyplom ukończenia szkoły i... coś „kliknęło” w mojej głowie. Czyżby mój nowy dentysta był tym chłopakiem, w którym się nawet trochę podkochiwałam w liceum?
Jak go zobaczyłam, szybko porzuciłam tę myśli. Eee,,,, ten prawie łysy facet, z resztką siwiejących włosów, brzuszkiem i twarzą pełną zmarszczek był zbyt stary by mógł być moim kolegą ze szkoły. A może jednak ? Po tym, jak mi przejrzał zęby, zapytałam go, czy nie chodził przypadkiem do ,,Jagiellończyka''?
- Tak. Owszem, chodziłem i byłem nawet jednym z najlepszych uczniów -zarumienił się dentysta.
- A w którym roku pan zdawał maturę ? - zapytałam.
- W siedemdziesiątym. A dlaczego pani pyta ?
- To pan był w mojej klasie - powiedziałam zachwycona.
Zaczął mi się uważnie przyglądać... A potem, a potem... ten wstrętny, pomarszczony staruch zapytał:
- A czego Pani uczyła... ?

Zasmuciłam się ogromnie, gdy dowiedziałam się, że w ogólnodostępnych kanałach telewizji nie pokażą meczy z Mistrzostw Europy siatkarzy. Transmisje z rozgrywek można było zobaczyć za pośrednictwem kodowanego, płatnego kanału - Polsat Sport. Okazuje się, że w dzisiejszych czasach jak nie płacisz, to nie masz! Przynajmniej z telewizji I pewnie człowiek spróbowałby to zrozumieć gdyby nie fakt, że Polska jest... współorganizatorem tych mistrzostw.