W latach siedemdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych oraz w zamożniejszych państwach europejskich popularne były kluby, w których każdy z młodych ludzi mógł zmierzyć się z największymi rock'n'rollowymi przebojami Dawida Bowie, Elvisa Presleya czy The Beatles. Swój talent postanowiła w taki sposób zaprezentować Cherie Currie, piętnastoletnia blondynka. Występ skończył się źle, została obrzucona jajkami i wyśmiana. Wszystko widziała jej starsza siostra, która potem pocieszała ją i mówiła, że ludzie nie mają pojęcia o śpiewaniu.

Na drugim końcu miasta, w jednym z barów, w którym właśnie odbywała się dyskoteka, dwa lata starsza od Cherry, Joan Jett sączyła drinka w towarzystwie swojego chłopaka. Przyglądała się bawiącemu się tłumowi. Patrzyła na gitarzystę grającego tego wieczoru. Od dawna marzyła o tym, żeby zostać gitarzystką, chodziła nawet na lekcje gry, jednak nauczyciel uczył ją tego, co sama zdążyła opanować, a poza tym nie pozwalał jej ''szarpać strun''. Zirytowana zrezygnowała. Jej chłopak także nie był przychylny, kiedy zobaczył, że nawet wtedy myślała o tym, by występować. Powiedział jej, że scena rock'n'rollowa należy do mężczyzn i kobiety nie zostaną dobrze przyjęte. Taka była prawda, przedstawicielki płci pięknej występujące jako ,,królowe rock'n'rolla'' uważane były za margines społeczny.

Joan ani trochę nie przejęła się tym, co jej powiedział chłopak. Zerwała z nim. Gdy wściekły chłopak opuścił bar, wyhaczyła w tłumie znanego producenta muzycznego, Kima Fowleya. Postawiła wszystko na jedną kartę, podeszła do niego i powiedziała wprost, że chce zostać znaną gitarzystką. On, zaintrygowany jej bezczelnym zachowaniem, umówił się, że przyjdzie na próbę zespołu, który wówczas tworzyły trzy dziewczyny: Joan, Sandy West oraz Kari Krome. Fowley, który był postrzegany jak okropny choleryk, dziwoląg i seksista, dostrzegł w nich potencjał. Ale postawił warunek - muszą znaleźć jeszcze jedną gitarzystkę i przede wszystkim wokalistkę. Joan Jett spotkała Cherie Currie w tym samym barze, w którym spotkała Kima Fowleya. Zaprosiła ją na próbę, jednak ta nie była przekonana, czy pomysł jest dobry. Zwłaszcza kiedy poznała mężczyznę, który miał je wypromować. Na owej próbie powstał jeden z największych przebojów nowego zespołu 'Cherry Bomb'. Piosenka odniosła spektakularny sukces. Wkrótce dziewczyny z The Runaways zaczęły koncertować. Wydały pierwszą płytę w 1976 roku nazwaną po prostu 'The Runaways'. Świat rock'n;rolla zadrżał, oto nadeszła prawdziwa rewolucja. Krytycy byli zszokowani, że kobiety potrafią być tak wyzywające. Chyba każdy większy fan zespołu pamięta nagłówki gazet: ''Joan Jett wystąpiła bez stanika''.

W 1977 roku The Runaways wydały aż trzy albumy. Dwa studyjne oraz jeden z trasy koncertowej w Japonii. Pewnego wieczoru po koncercie w pewnym japońskim mieście, hotel w którym się zatrzymały, został opanowany przez fanów. Wtedy cała piątka zrozumiała, jak bardzo są sławne, a Joan w końcu osiągnęła to czego chciała. Po powrocie z trasy Cherrie dowiedziała się, że jej ojciec jest w ciężkim stanie, ponieważ wypił za dużo alkoholu. Poza tym sama Cherrie uzależniła się od leków. W zespole zaczynała dominować napięta atmosfera, dziewczyny coraz częściej się kłóciły. Czy sympatia Cherrie do prochów przyczyniła się do rozpadu zespołu? Działalność oficjalnie została zawieszona w 1979 roku, kiedy The Runaways były u szczytu popularności.

Zostawiły po sobie wiele dobrych śladów - przede wszystkim muzykę oraz kilka książek. Najbardziej charakterystyczną postacią w zespole była Joan Jett, która do dzisiaj występuje na scenie i co jakiś czas wydaje nowy album. Najbardziej znana jest z piosenki ,,I love rock'n'roll'' oraz ,,Bad reputation''. Nakręcono film opowiadający ich historię pt.,,The Runaways - prawdziwa historia''.

Uważam, że dobrze postąpiły, nie wierząc w społeczne obelgi mówiące o tym, iż kobiety nie powinny zajmować się cięższą muzyką. Pokazały, że jeśli czegoś bardzo się pragnie, to można to dostać. Zademonstrowały, że równość między kobietami, a mężczyznami ma być równością, a nie tylko zapisy w prawie. Ich zachowanie zasługuje na pochwałę. My kobiety powinnyśmy wiedzieć, że należy walczyć o swoje marzenia.

Daria Nogala
II LO w Zduńskiej Woli