Omnia homini, dum vivat, speranda sunt - dopóki człowiek żyje, powinien spodziewać się wszystkiego - mówi mądre łacińskie powiedzenie! Ba, powinien się spodziewać nawet zimy bez śniegu. Chociaż..? Przecież ta pora roku jest w stanie zaskoczyć wszystkich drogowców świata.

Była zima roku 1971. W Sieradzu nie mieliśmy jeszcze ronda, a skromny dworzec PKS straszył tuż obok tak zwanej rogatki. Pewnego styczniowego dnia dowiedzieliśmy się, że żaden autobus do Warty nie odjedzie, bo w Bartochowie są takie zaspy, że pługi odśnieżające nie mogą sobie z nimi dać rady. Wraz z kolegami liczyliśmy naiwnie, że jednak pojedzie. Na próżno. Kiedy szarzało, ruszyliśmy pieszo z perspektywą pokonania nieco ponad dwudziestu kilometrów. Desperacja była w nas ogromna! Ku zaskoczeniu, została nagrodzona. W Bartochowie jakiś zabłąkany autobus zabrał nas do celu. W domu byłem grubo po 19-ej. Z powodu zimy zmarnowałem wiele godzin w oczekiwaniu na autobusy, marzłem, denerwowałem się i - co zrozumiałe - już wtedy jej nie lubiłem tej pory roku. Jeszcze bardziej przykro zaskoczyła mnie zima, o dziwo, na początku marca roku 1979. Był to czas mojej pracy przy budowie Bełchatowskiego Okręgu Przemysłowego, okres poprzedzający mój awans na kierownika osiedlowego klubu ,,Nowy Świat'' w Bełchatowie.

Jakoś tak na początku 1979 roku dowiedziałem się od Tadeusza Rozpary (w latach 1994-2002 był prezydentem Bełchatowa, w czasie przeze mnie opisywanym - przewodniczącym Zarządu Budowy ZSMP BOP, czyli wpływową figurą i on to właśnie znalazł dla mnie pracę w Bełchatowie pod koniec października 1978 roku), że... jestem członkiem ZSMP. Specjalnie mnie to nie zaskoczyło, bo przecież Tadeusz mi pomógł, więc trzeba się odwdzięczyć. W połowie lutego T.Rozpara zaproponował mi pracę na obozie szkoleniowo-wypoczynkowym ZSMP w Ustrzykach Dolnych. Mimo protestów mojego kierownika z Przedsiębiorstwa Usług Socjalnych w Bełchatowie, niejakiego Jana S., pojechałem, bo na takie decyzje ,,instancji młodzieżowej'' nikt w tej firmie nie miał wpływu. Po przyjeździe okazało się, że owszem, dom wypoczynkowy wygodny, górka blisko, ale bez wyciągu i raczej ze znikomą ilością śniegu, a ja jestem... p.o. kierownikiem obozu, gdyż niejaki Marek, który tym kierownikiem był, przyjedzie dopiero za tydzień (okazało się, że przyjechał... na ostatnie trzy dni obozu).

Obozowiczami była młodzież pracująca w różnych bełchatowskich firmach, z przewagą ludzi z wykształceniem zawodowym. Rej wodziła ekipa, której liderem był niejaki Jędruś-spawacz. Jędruś wyróżniał się tym, że szastał forsą, bo zarabiał ,,jedenaście patoli'' i miał wyrok w zawieszeniu: kiedyś zabrakło mu papierosów, więc włamał się do kiosku, wybił szybę i wziął paczkę ,,Klubowych''. - No, ku..., pecha miałem - mówił. Tych ludzi raczej rzadko można było spotkać na stoku. No chyba, że akurat tamtędy przechodzili do kawiarni ,,Laworta'', gdzie przesiadywali całymi dniami przy piwie i wódeczce. Prosiłem ich tylko o jedno; podczas powrotów na kwaterę nie budzić hałasami ludzi, a zwłaszcza ajenta domu wczasowego. Niedobór śniegu ograniczał jeżdżenie na nartach, więc radość sprawiło mi zakończenie obozu. Zwłaszcza, że przyjechał kierownik i obozowicze przestali mnie nękać w kwestii organizowania rozrywek, głównie wspólnych spacerów na piwo. I wtedy stała się rzecz straszna; nastąpił gwałtowny atak zimy; gołoledź i śnieżyce uniemożliwiły przyjazd autokaru. Groziła nam nawet... śmierć głodowa, ale kierownik załatwił, że pobyt opłacony będzie za dalsze trzy dni, czyli do domniemanego wyjazdu. Praktycznie nikt nie miał już pieniędzy, a wspomniana ekipa nadal przesiadywała po knajpach. Skąd mieli forsę? Moją ciekawość zaspokoił ajent: - Panie, tak błagali, że pożyczyłem im cztery tysiące pod zastaw dwóch dowodów osobistych. Później dowiedziałem się, że pieniądze oddali; przecież Jędruś miał wyrok w zawieszeniu.

LEK.