Pamiętam, co mówił mi na dzień przed śmiercią nieodżałowanej pamięci Zbyszek Misiak, wspaniały fotoreporter, fotografik, współzałożyciel Telewizji Sieradz Studio Filmowe, wtedy Telewizji Osiedlowej Sieradzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej (TVO). Mówił: - Jeszcze tylko przerzucę ten towar z Łodzi, sprzedam i robię tylko telewizję z Tobą! Jakiś czas, bo już prawie dziesięć miesięcy, już tę telewizję robiliśmy. Zbyszek zginął zmiażdżony w swoim ,,maluchu'' wieczorem 30 listopada 1990 roku na moście na rzece Warcie w Sieradzu. Do barierki tego mostu przygniotła Jego ,,malucha'' ciężarówka, prowadzona przez pijanego w sztok kierowcę, który pewnie nawet nie wiedział, że jedzie. Była to tragedia dwóch rodzin, bo obaj – mimowolny zabójca i ofiara - mieli małe dzieci, które urodziły się tuż przed fatalnym zdarzeniem. Pamiętam, że wtedy Zbyszek chciał mieć koniecznie białego mercedesa. W jednej chwili wymarzone auto zamieniło się w trumnę...

Cóż zatem wart jest nasz doczesny byt, kończący się nie wiadomo kiedy, w jednej chwili! W jednej chwili przenosimy się z ziemskiego padołu do... I tu już każdy sobie spróbuje dopowiedzieć: dokąd? Memento mori – pamiętaj, że umrzesz! Brzmi groźnie, ale dopiero wtedy, kiedy zaczynamy sobie zdawać sprawę z tego, że życie kiedyś się przecież skończy? Młodość jest piękna także dlatego, że wydaje nam się wtedy, że będziemy żyć wiecznie. A tu przychodzi czas, że memento mori zaczyna brzmieć w uszach coraz częściej... I pewnie nic wtedy nie powiemy, żadnego mehr Licht(!), czy miserere mei?

Czas taki, że wspomnę także Bogdana Strugałę, pracownika działu technicznego Sieradzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej, pijaka i sentymentalnego facecjonistę, który był w pierwszym składzie zespołu TVO. Nawet nie pamiętam, kiedy umarł, a umarł już dawno. Kiedy był z nami, w zasadzie często niepotrzebny podczas nagrywania programów, bo przecież jego rola sprowadzała się głównie do emitowania audycji, gawędził, ględził, uciszaliśmy go, bywało nie słuchaliśmy. A potem zabrakło tego ględzenia i tak się Bogusia zrobiło żal, że nikt mu już nie miał za złe, że ginął z kluczami, czasem bywało, bo zapił, no i audycji nie można było wyemitować o słynnej już 21.15 we wtorek... Wiem, że Boguś na pewno jest w niebie, bo dobry to był człowiek.

Andrzej Jaworski, słynny ,,Siwy'' z Dominikańskiej nie należał do zespołu TVO, ale był dla nas wielkim guru. Przecież studiował przez ponad trzy lata w słynnej łódzkiej Filmówce, pracował u Kazimierza Kutza, był jednym z najbliższych kolegów Piotra Sobocińskiego. Słynnego syna jeszcze słynniejszego ojca, Witolda Sobocińskiego. Piotr chciał go zabrać do Hollywood. Mówił: - Andrzej, najpierw będziesz moim szwenkierem, potem się podciągniesz i będziesz kręcił samodzielnie, bo tu szanują Polaków-operatorów! Andrzej uczył się już angielskiego, ostrożnie cieszył się na wyjazd życia. A mnie mówił: - Nie martw się, i tak kiedyś wrócę do Sieradza, bo lubię tu mieszkać. Wrócę i zrobimy taką telewizję lokalną, że świat nie widział. No i co, no i memento mori... Nagle okazało się, że Andrzej ma raka trzustki, i że nie ma już dla Niego ratunku. Pamiętam, że w ostatnim etapie choroby dzwonił do mnie i tak mnie prosił: - Przyjedź, koniecznie przyjedź, bo może już się nigdy nie zobaczymy. Niestety, nie mogłem pojechać, a może się bałem? Bo przecież przy Andrzeju była śmierć, która zabrała go z Mannheim 26 listopada 2003 roku. Człowiek boi się śmierci. Ja też. Teraz tak mi szkoda tamtego czasu; że go brakowało, że nie pojechałem, aby się z Andrzejem pożegnać. Przez kilka lat myślałem czasem o tamtym bolesnym zdarzeniu. Pierwszy Festiwal Open Hair przypomniał mi, że mam taśmę z filmem Andrzeja o Antoin'e Cierplikowskim, że można coś z nią zrobić. I tak, dzięki Andrzejowi, powstał film ,,Antoine – geniusz z Sieradza''. Ciągle brzmi mi w głowie to, co powiedział Andrzej dając mi tę taśmę: - Ty będziesz wiedział co z tym zrobić!
Taśma jest w Muzeum Okręgowym w Sieradzu, Andrzej w naszej pamięci...

Wspominając moich bliskich, którzy odeszli, napisałem 5 grudnia 2009 roku to ,,memento''. Dziś dedykuję je wszystkim czytającym moje felietony:

Kochaj każdy dzień
Bo masz ich coraz mniej
Mimo wieku, chciej
I apetyt miej
Na najbardziej
Zakazane owoce
To wtedy będzie lżej
Pomyślisz; piękny dzień
I takie też będą noce

LEK.
Połajania i uwagi przyjmuję: CLOAKING