Padła główna w quizie wygrana. Wygrana banana, sztuk jedna plus dwie gratis. Banan to zagraniczny, trochę giętki, w konsystencji raczej lepki, w dotyku dostatecznie miękki. W sam raz do skonsumowania, do pogryzienia i przemielenia. W pakiecie z bananem rozkosz dla podniebienia plus instrukcja obsługi, by w sposób aseksualny dokonać konsumpcji. Najlepiej z dala od spojrzeń natrętnych, w domowych pieleszach, w ciemności, by nie widzieć owocu, by nie dostrzegać jego, tak w oczy nachalnie rzucającej się falliczności. Chwytać ostrożnie w zgięciu, by nie budzić ujarzmionego popędu. Najlepiej blenderem przed zjedzeniem potraktować, by nie zwariować. By seksem nie epatować, by z lasu nie wywoływać, niby uśpionego, ale wciąż czujnego na polską młodzież dżendera czyhającego.

Strajk przerwano nauczycieli! Wielka szkoda, bo choć trwał dłużej niż zakładałem, a i pogoda dopisała, to nie zdążyłem się nim nacieszyć. No przysięgam, że nic mnie jeszcze wieczorową porą tak nie ucieszyło, jak wieść o strajku, i nic tak nie zawiodło, jak wieść o jego przerwaniu. Kiedy byłem młodszy, gdy oglądałem jeszcze bajki, zimą, z powodu śnieżycy, odwoływano w nich szkołę. Marzyłem wtedy, żeby moją szkołę też zasypało i żeby zamknęli ją chociaż na kilka dni. Niestety, to równało się z cudem. A jednak! Stało się to teraz, na naszych oczach i to bez śnieżycy.

Od ostatniej relacji sytuacja na poślej łączce uległa zmianom. Przez szereg lat jedne kwiatki zastępowały inne i - pomimo tego, że zmian było wiele - to łączka jakby cały czas ta sama. Co prawda nie znajdziemy już tutaj na przykład bratków z Samoobrony, ale z pewnością spotkamy inne, dobrze nam znane od wielu lat gatunki. Zostały też te same cięte wiązanki.

Na wstępie chciałbym przeprosić wszystkich za moją dotychczasową postawę, za to, że nie wierzyłem. Jeszcze jakiś czas temu, gdyby ktoś powiedział mi to, co ja zaraz zdradzę, uznałbym, że albo jest dziecinny i staram się być na siłę zabawny, albo ma lekko nie po kolei w głowie. Zdaję sobie sprawę, że może to zabrzmieć nieco infantylnie, a nawet trochę jak wariacki bełkot. Ale doświadczyłem tego ,,na własnej skórze'' i do takich wniosków sam, rzetelnie analizując fakty, a miałem na to dużo czasu.

Pod koniec roku szkolnego zaplanowałem, że te wakacje będą inne od wszystkich dotychczasowych. Bardziej aktywne. Postanowiłem, że skupię się na własnym rozwoju. W końcu to idealny czas żeby zacząć o dbać siebie.

Kilka dni temu, gdy wracałem ze szkoły, wpadłem na ładną dziewczynę. Nie zauważyłem jej, byłem zajęty odpisywaniem przyjacielowi. Ona również mnie nie zauważyła, i również dlatego, że wessał ją telefon. Wtedy coś mnie tknęło.

,,Wszyscy pytają, jaki jest sens życia. Nikt nie pyta o sens śmierci”- Jo Nesbo, pisarz z Norwegii. Gdy ktoś mówi mi, że myśli o życiu po śmierci jego nie dotyczą, nie potrafię w to uwierzyć. Czy możliwe jest żeby nie zastanawiać się nad sensem życia, w którym właśnie trwamy? Liczba świadectw, opinii i nowych religii jest coraz większa. Każdy może interpretować śmierć z innej punktu widzenia, zależnie od perspektywy refleksji. Od płaszczyzny naukowej - biologicznej, teologicznej, po to, co zakładamy sobie w naszym życiu i w co ślepo wierzymy.

Na miłości znam się jak mało kto! Bo mało kto się tak nie zna na miłości jak ja… Ale wiem tyle, że człowiek jest po prostu do miłości stworzony. Jest skonstruowany żeby kochać. Najpierw kocha matkę i ojca, psa, kota, babcię i dziadka, a później? No właśnie… Później, to się dopiero zaczyna, bo miłość miłości nie równa.

Jako wolontariuszka mam na co dzień styczność z pomaganiem cierpiącym ludziom. Oczywiste jest, że w dzisiejszych czasach bezinteresowne działanie jest niezwykle ,,na topie”. Jednak oprócz tej modnej pomocy w najróżniejszych organizacjach, jest też ta zwykła, ludzka codzienna pomoc. A gdyby tak zagłębić się w temat i przemyśleć korzyści zarówno osoby pomagającej, jak i tej, która tę pomoc otrzymuje?

„[…] zło naszych postępków w ich rozgłosie leży./ Zgorszenie świata – oto, co sumienie gniecie,/ I wcale ten nie grzeszy, kto grzeszy w sekrecie.” – Czytając „Świętoszka” Moliera, kątem oka zobaczyłem przez okno sąsiada. Znowu sikał do naszego ogródka! Który to już raz? Mama tyle razy mówiła mu, żeby tego nie robił, nawet straszyła go policją, a ten i tak, niezmordowanie, co jakiś czas, zwykle rankiem, przedziera się niczym wysokiej klasy ninja-komandos przez zasieki z płotu, żeby oddać się czynności, która widocznie sprawia mu przyjemność.