Zawsze marzyłam o tym, żeby stać się dorosłą. Chciałam chodzić w wysokich szpilkach mamy, pracować w biurze i ubierać się w eleganckie sukienki. Świat wydawał się taki intrygujący i łatwy. Uparcie twierdziłam, że życie dzieci jest okropne, a dorosłych bezproblemowe. Sądziłam, że gdy skończę 18 lat będę mogła robić wszystko i nie ponosić za błędy żadnych konsekwencji.

Ale jak inni młodzi ludzie postrzegają świat dorosłych ? Czy jest on Edenem, a może wcale nie chcemy w niego wkraczać ? Zacznę od mitycznego Dedala i Ikara. Dedal skonstruował skrzydła, aby ratować syna. Poinstruował go, jak należy się nimi posługiwać, aby lot był bezpieczny. Niestety, młodzieniec zachwycony lotem, wzbił się za wysoko, co spowodowało roztopienie się wosku, którym sklejone były skrzydła. Ikar spadł do morza i zginął. Ten młody chłopiec usiłował pokonać wszelkie granice i poczuć się wolnym jak ptak. Był lekkomyślny i brawurowy. Odbierał świat intuicyjnie, kierował się uczuciami. Zafascynowany widokiem, wznosił się coraz wyżej, co doprowadziło do tragedii. Wykazał się nieodpowiedzialnością i niefrasobliwością.

Pragnę również zwrócić uwagę na opowiadanie E.Schmitta ,,Oskar i Pani Róża’’. Oskar to siedmioletni chłopiec chory na białaczkę. Dzięki wolontariuszce - pani Róży miał możliwość ,,przeżycia całego życia’’. Zaproponowała mu, aby każdy dzień liczył jako 10 lat. Chłopiec boryka się ze wszystkim problemami świata dorosłych. Ma swoją miłość – Peggy Blue. Jest z nią szczęśliwy. Przeżywają razem chwile dobre, ale i kryzysy. Oskar jest podejrzewany o zdradę, jednak pokonują wszystkie przeciwności losu. Dziewczynka przechodzi poważną operację, a Oskar ją wspiera i martwi się o nią. Spędził z nią całą noc, aby dodać jej otuchy. Wykazuje się wielką odpowiedzialnością. Chce być dla niej wsparciem i chronić ją przed duchami. Jego rodzice nie potrafili rozmawiać o śmierci. Na początku mieli konflikty, lecz później Oskar pokazał im, że trzeba być szczerym nawet w perspektywie rzeczy ostatecznych. Uważam, że Oskar wykorzystał swoje życie maksymalnie. Na początku świat dorosłych trochę go przeraził, ale z czasem nabierał wiary w siebie. To dowód na to, że dorosłość nie jest taka straszna. Jeżeli ktoś jest dojrzały psychicznie, to na pewno sobie poradzi. Pomimo, że Oskar zmarł, wygrał walkę z samym sobą. Zrozumiał sentencję ,,Codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy’’. Śmierć na niego czekała, ale był szczęśliwy: ,,Czułem, że żyję. Drżałem z rozkoszy. Co za radość żyć. Byłem zachwycony’’.

Powiem jeszcze o jednym z głównych bohaterów filmu ,,Stowarzyszenie umarłych poetów’’ w reżyserii P.Weiera - Neilu Perrym. To młodzieniec uczęszczający do elitarnej szkoły Weltona. Marzeniem jego ojca jest, aby syn został lekarzem, lecz serce Neila oddane jest teatrowi. Pan Keating - nauczyciel angielskiego pokazuje mu, że musi ,,chwytać dzień’’ i realizować swoje marzenia. Radzi mu, aby porozmawiał z ojcem i wyjaśnił całą sytuację. Młody mężczyzna jest zdesperowany i postanowił podrobić pismo dla rodziców i nauczyciela, aby móc wystąpić w sztuce. Prawda wychodzi na jaw, a ojciec chce przenieść chłopca do szkoły wojskowej o zaostrzonym rygorze. Neil popełnia samobójstwo. Tylko na scenie czuł się wolny. Nie stawił czoła problemom świata dorosłych. Może oceniał go za łatwiejszy i nie podołał zadaniu? Osiągnął cel, ale przypłacił to życiem. Czy było warto? Owszem, ale nie najcenniejszym skarbem, jaki posiadamy.

Według mnie młodzi ludzie postrzegają świat dorosłych zbyt kolorowo i popełniają błędy, za które płacą często najwyższą cenę... Chcą w niego wkroczyć, ale nie kierują się rozwagą i odpowiedzialnością, lecz emocjami i chwilą. Tylko nieliczni wykazują się dojrzałością i odwagą, aby ,,chwycić wiatr w żagle’’ i myśleć przed podjęciem każdej decyzji. Brawura nie jest najważniejsza! To umysł steruje naszym życiem. Musimy dać opaść emocjom i trzeźwo patrzeć na otaczające nas piękno. Świat dorosłych wcale nie jest Ziemią Obiecaną, ale ciężko nauką, trudniejszą niż ta w szkolnej ławce.

Natali