Dwa lata temu, kiedy mój tata zaczął oglądać serial ,,Dr. House,, wcale się nim nie zainteresowałam. Nie ruszał mnie w ogóle. Teraz wiem, że to dobrze, że mnie zaciekawił. Prawdę mówiąc, trochę zmienił moje życie. Jednak od początku... Pewnego czwartkowego wieczora zapatrzyłam się w ekran telewizora. Przysłuchałam się rozmowie House'a z Wilsonem. I oniemiałam. Była niezwykle zabawna. Byłam zaskoczona: Zaraz, zaraz. Serial medyczny, a na dodatek przepełniony humorem? Wcześniej naoglądałam się ,,Chirurgów,, i seriali do nich podobnych, więc byłam inaczej nastawiona na szpitalne perypetie. Postanowiłam śledzić bieg wydarzeń z życia Gregorego House'a.

Kompletnie mnie wciągnęło. Swoją przygodę z Princeton-Plainsboro Teaching Hospital rozpoczęłam od środka trzeciego sezonu, więc nie bardzo wiedziałam co się tam dzieje. Jednak niezwykle błyskotliwe dialogi, uwagi House'a na temat Boga i wiary oraz jego manipulacje, omijanie prawa, upokarzanie swoich podwładnych i przepięknie przeprowadzane intrygi za plecami administratorki Lisy Cuddy (która zawsze się o wszystkim dowie) sprawiły, że zostałam fanką serialu i jestem nią do dzisiaj. Działania House'a są idealnie opracowane - on zawsze ma na celu rozwiązanie medycznej zagadki. House żyje medycyną. Żyje przypadkami, chociaż na pierwszy rzut oka możemy wcale tego nie dostrzec. Ale ja swoje wiem, za dużo czytałam na jego temat. Poza tym, House'a wiecznie boli noga. Stracił sporą część mięśnia udowego, co skazało go na cierpienie do końca życia. Chodzi o lasce, by owe cierpienie zmniejszyć. Jest uzależniony od vicodinu. Będzie próbował leczyć się z tego uzależnienia pod koniec piątego i na początku szóstego sezonu, jednak jak zaobserwujemy - nieskutecznie. Ból będzie zbyt silny, żeby go zignorować. Postać House'a jest zaletą całego serialu. Zagrał go Hugh Laurie i ... zrobił to po mistrzowsku. Bo kto inny odważyłby się bez przerwy grać mizantropa i cynika? Kto z taką łatwością opowiadałby o jesieni średniowiecza wyrządzonej na twarzy naukowca przez szczury? Tylko Hugh Laurie.

Kolejną zaletą są ciekawe przypadki. House nigdy nie zajmie się przypadkiem nudnym. Zajmuje się natomiast przypadkami, które nie zostały rozwiązane przez jego poprzedników, ponieważ były za trudne. Dla House'a nie ma przypadków za trudnych. Nie ukrywam, że jest on bardzo mądrym lekarzem-diagnostą. Jego IQ ma jakieś 150 punktów, czyli możemy odnieść wrażenie, że to chodząca encyklopedia medyczna. Wcale tak nie jest. House rozwiązuje swoje przypadki poprzez skojarzenia. Rozmawia z kimś, gdy nagle dostaje ,,olśnienia'' i pędzi do pacjenta. Właśnie... a stosunek House'a do pacjentów? Ma ich za idiotów, którzy psują mu humor beznadziejnymi schorzeniami, a poza tym śmią marnować jego cenny czas, który z chęcią poświęciłby graniu na pianinie w swoim mieszkaniu przy Baker Street 221 B.

Wraz z upływem czasu zaczęłam dostrzegać, że charakter House'a ma pewne cechy, które zaczęły mnie przyciągać. Mówię tu o szczerości. Szczerości, która nie pozostawia na nikim suchej nitki. Mówię o wrodzonym egoiźmie. House jest egoistą. Co więcej, nauczył mnie bycia egoistką. Nie zawsze nią jednak bywam, ponieważ nie zawsze bodźce wewnętrzne tego wymagają. Wspominając o egoiźmie miałam na myśli własne potrzeby i dążenie do celu. Ludzie wokół nas często nas wyzyskują. Czy nie możemy ich po prostu zignorować? Możemy! Właśnie tego nauczył mnie House. Patrzenia na własny czubek nosa. Dodatkowymi cechami, podnoszącymi jego atrakcyjność, jest na pewno kreatywność, sztuka manipulacji, perfekcyjnie opracowana sztuka kłamania oraz... szlachetność, którą mogą dostrzec tylko i wyłącznie najwięksi fani. Ja ją dostrzegłam i prawdę mówiąc, byłam wzruszona. Bo zrozumiałam, że cały serial może zmienić moje życie. Kolejnym plusem jest Lisa Cuddy, grana przez Lisę Edelstein. Administratorka i dziekan szpitala, wspaniale zorganizowana kobieta, która jest obiektem westchnień House'a. Przez wszystkie siedem sezonów Gregory pogrywał z nią na wszystkie sposoby. Kłamał, manipulował, kradł i znów kłamał, manipulował, kradł. Wystawiał ją na ciężkie próby. Ona walczyła z tym - zabroniła mu dostępu do rezonansu magnetycznego, przez co się wściekał, bo nie mógł uratować pacjentki, nakładała mu kolejne godziny pracy w klinice, której nienawidzi. Kiedy House ma iść do kliniki - wymiguje się od tego jak tylko może. Na dodatek Cuddy potrafi być opanowana, ma dar rządzenia, a prowadzenie szpitala i pozyskiwanie funduszy ma w małym paluszku. Jest kobietą inteligentną i konkretną. Być może przedstawiłam ją jako istotę zimną, bez serca, ale bez wątpienia Cuddy to serce posiada. Obroniła House'a przed więzieniem posługując się jego własną bronią - oszustwem. Skłamała bez mrugnięcia okiem stojąc przed obszerną komisją i policjantami. Szantażowała go potem, ale nieważne... Wracając do kliniki - House ma siedmioletnie zaległości wobec niej. Ale po co miałby zajmować się katarem i kaszlem... ?

Jedynym przyjacielem House'a jest Wilson grany przez Roberta Seana Leonarda. Postać nieco fajtłapowata. Wilson jest ordynatorem onkologii. Znajduje się w wygodniej sytuacji - nie pracuje w zespole House'a, ani nie jest jego szefem, więc może do woli go krytykować. Cały czas zastanawiam się po co to robi, skoro House to ignoruje? Najciekawszymi postaciami po Housie, są Allison Cameron (Jennifer Morrison), Robert Chase (Jesse Spencer) i Eric Foreman (Omar Epps). Podstawowy skład zespołu House'a. Cameron jest dobrą dziewczynką, która jest bardzo wyczulona na oszustwa, która jest osobą wrażliwą. Jednak kiedy się w sobie zaprze - potrafi walczyć o swoje. Foreman w pierwszym sezonie sprawia wrażenie zamkniętego w sobie, przynajmniej przez pierwsze odcinki. Potem okazuje się, że on po prostu uważa się za lepszego od innych. Wywyższa się.

Moją ulubioną postacią z całego serialu jest Chase. Ma trudną przeszłość. Jest silnie wierzącym katolikiem. Zwykle ignoruje dobroć innych, ale sam umie ją w szlachetny sposób ukazywać. No i jest przystojny, co podaje powód mojej sympatii do niego. W czwartym sezonie zespół House'a przechodzi deformację - Cameron odchodzi na izbę przyjęć razem z Chasem (mają romans), a do zespołu dołącza Amber, Kutner, Remy Hadley (Trzynaście) i Chris Taub. Amber zginie w wypadku, co mocno odbije się na psychice House'a, Kutner popełni samobójstwo, a w zespole zostanie tylko Trzynastka i Taub. Pod koniec piątego sezonu Chase i Cameron wrócą oraz staną na ślubnym kobiercu. Małżeństwo nie potrwa długo, ponieważ zasady moralne Allison wezmą górę nad przebaczeniem. W sezonie siódmym na miejsce Trzynaście przyjdzie Masters, ale i ona szybko się wykruszy. Ostatecznie, w sezonie ósmym w zespole House'a będą Chase, Taub oraz nowa pani doktor Park i Adams. Mogłabym jeszcze długo rozpisywać się o zaletach tego serialu, ale nie będę tego robić, ponieważ trzeba to zobaczyć na własne oczy, by zrozumieć w pełni o co mi chodzi. Ósmy sezon ma być sezonem ostatnim, co mnie troszkę smuci, bo jak to? Tyle czasu poświęciłam na wyszukiwanie informacji, oglądałam niektóre odcinki po kilkanaście razy, a teraz nagle mam przestać? Podobno w ósmym sezonie dowiemy się wszystkiego o Housie. Wątpię w to, ponieważ sezon jest krótki i jestem w trakcie oglądania. Jestem w połowie, ale niczego się nie dowiedziałam. Może poza przeszłością Chase'a... Na koniec napiszę wam tylko tyle, że po obejrzeniu blisko 170 odcinków zaczęłam bardziej cenić swoje życie. Zaczęłam zastanawiać się nad nim. Staram się być szczera, nie owijać, kiedy mam coś komuś powiedzieć. To może ranić, zdaję sobie z tego sprawę, ale do tego potrzebny jest egoizm - by się tym nie przejmować. Rok temu zaczęłam zastanawiać się, co by było gdyby... historia House'a potoczyłaby się trochę inaczej. I wymyśliłam. Napiszę o tym książkę. Bez owijania w bawełnę, szczerą i egoistyczną. Tak powinno być. Powinniśmy tacy być - wtedy żyłoby się nam łatwiej.

Daria Nogala
II LO w Zduńskiej Woli