O patriotyzmie wiem zapewne niewiele, bo tylko tyle co nauczyli mnie w szkole i w domu. Niektórzy, bardziej doświadczeni powiedzą zatem, że nic, bo przecież sam, na szczęście, nigdy nie musiałem chwytać za broń, aby walczyć o wolność i niepodległość. Nie byłem ranny w żadnym powstaniu, nie odczułem straty bliskich, bo tych, którzy zginęli w obronie ojczyzny nie miałem przecież prawa poznać. Nasze pokolenie ma wszystko podane na tacy i widocznie miesza nam się w głowach, ale wiem jedno. Wiem, co patriotyzmem nie jest.

Na pewno nie jest nim zbiorowisko grubiańskich ludzi, których łączy nienawiść, taranujący wszystkich i wszystko co stanie im na drodze – to jest głupota i zaślepienie. Nie jest nim obrona ludzi biorących udział w takim procederze – to jest strach o własne interesy i mamienie „ciemnego ludu”. Nie jest nim przemoc w stosunku do osób, które mają inne zdania, poglądy, religię lub kolor kurtki(!) – to jest chorobliwa nietolerancja i zezwierzęcenie (z całym szacunkiem do Bogu ducha winnych zwierząt). Nie jest nim również sztuczne stwarzanie konfliktów i skłócanie ludzi, ani też załatwianie własnych porachunków kosztem innych i usprawiedliwianie się umiłowaniem i obroną ojczyzny – to jest zwyczajne kłamstwo i zepsucie. Mógłbym wymieniać tak jeszcze długo.

Szanuję miejsce, w którym się urodziłem i w którym mieszkam. Aby uczcić święta narodowe przed moim domem wywieszamy biało-czerwoną flagę, dwa razy w roku. W podstawówce, do której chodziłem, nauczyłem się wielu patriotycznych piosenek, które pamiętam do dziś. Na akademie szkolne zapraszani byli kombatanci. Zawsze ich podziwiałem i szanowałem, teraz też. W ubiegłym roku uczestniczyłem w biegu dla Żołnierzy Wyklętych. Dysponuję wiedzą historyczną o mojej ojczyźnie i rodakach. Szanuję mienie publiczne - nie śmiecę, nie niszczę przystanków autobusowych, chodników itp. Szanuję również ludzi, którzy mieszkają tutaj razem ze mną. Jesteśmy za siebie odpowiedzialni. Dbam o mój język, aby moje słownictwo było poprawne i kulturalne. Nie głosuję, bo nie mogę, ale namawiam do tego moich rodziców i dziadków. Obserwuję scenę polityczną i kształtuję własne poglądy. Jestem świadomy siebie, mojej narodowości, praw, obowiązków oraz miejsca w świecie. Myślę, że właśnie to jest patriotyzm, nie heroiczny, fanatyczny czy wynikający z potrzeby sytuacji, po prostu zwyczajny i otwarty.

Filip Jaźwiński