Uruchomienie Nord Stream-2 zostaje odłożone na czas nieokreślony, a wszelkie wypowiedzi władz rosyjskich dotyczące wstrzymania tranzytu gazu przez terytorium Ukrainy w związku ze stanowiskiem Kijowa są manipulacją w celu wywarcia presji na UE.

Jeśli ich nie masz jesteś uboższym człowiekiem. Uboższym od tych, którzy je mają i często nimi żyją. Idee fixe – gdybyśmy ich nie mieli, życie byłoby uboższe. A tak, ubarwiają świat, czynią naszą egzystencję ciekawszą i najważniejsze; bywa, że się materializują!

Ekolodzy od samego początku protestują przeciwko ułożeniu Nord Stream-2 na dnie Morza Bałtyckiego. W Rosji jednak uważa się, że są to tylko wymysły fundacji ekologicznych, które robią dużo hałasu o nic, a sam projekt nie zagraża ekosystemowi w tym rejonie. Tymczasem dyskusja toczy się o Bałtyk, który i bez gazociągu już dawno jest wysypiskiem śmieci i znajduje się o krok od katastrofy ekologicznej. W regionie pełno jest problemów, których nikt nie rozwiązuje, począwszy od składowisk broni chemicznej, a skończywszy na niewystarczającym zasoleniu, wpływie wysokiej temperatury i tlenu oraz obcym hałasie o niskiej częstotliwości. UNESCO, Helsińska Komisja Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku, Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa uznała Morze Bałtyckie za najbardziej zanieczyszczony zbiornik wody, który jest zawalony odpadami.

Tak może o sobie powiedzieć Krystyna Durys, filigranowa wokalistka jazzowa z Trójmiasta, która z własnym zespołem była ozdobą XIX Wieluńskich Spotkań Jazzowych. Pojechałem tam, chociaż obok mojego domu, w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia tego samego wieczora grało trio Wojciecha ,,Gogola'' Gogolewskiego. Cóż, chęć poznania ładnej kobiety śpiewającej jazz okazała się silniejsza. No i Wieluń, zawsze dla mnie gościnny.

Wszyscy idziemy przez życie swoją własną drogą. Odkrywamy siebie, kształtujemy swoją osobowość, charakter, poznajemy otaczający nas świat. Każdy z nas podczas tej drogi kieruje się swoimi wartościami, zasadami oraz własnym światopoglądem. Myślę, że nie ma człowieka, który by nie chciał jak najlepiej wykorzystać swoich przysłowiowych "pięciu minut". Zatem co w życiu jest naprawdę ważne? Czym warto się kierować?

Jestem nim od lat, dlatego w poniedziałkowy wieczór 21 października postanowiłem wybrać się do naszego Kina Teatr w Sieradzu na polski film, bo te lubię najbardziej. Był to zauważony i doceniony, dobrze przyjęty na festiwalu polskich filmów w Gdyni obraz Macieja Pieprzycy ,,Ikar. Legenda Mieczysława Kosza''. Przyjechałem do Kina Teatr w Sieradzu na seans o godzinie 19.30 i... byłem jedynym widzem! Bywa...

Boże, w najśmielszych snach nie przypuszczałem, że pod koniec drugiej dekady XXI wieku będę szczęśliwcem, który wysłucha w Filharmonii Łódzkiej koncertu Royal Philharmonic Orchestra z Londynu. Będąc tam pomyślałem sobie przez chwilę jaki to ogrom czasu upłynął, kiedy jesienią 1970 roku byłem po raz pierwszy w tym miejscu na koncercie z czeredą zahukanych pierwszaków z sieradzkiego ,,Jagiellończyka''. Nazywało się to ,,wyjazdową lekcją filharmonii''.

Wspominając grzybobrania z tatusiem moim, Janem Lisieckim stwierdzam z łezką w oku, że były to pierwsze dla mnie i mojej siostry Danuty lekcje przyrody, a właściwie ochrony środowiska. Tatuś, zawołany grzybiarz zresztą, dbał o to, abyśmy wiedzieli po co są w lesie grzyby. Że są częścią leśnego poszycia, że zawsze trzeba zbierać je tak, aby nie zostawiać po sobie śladów. Miejsce po wyjętym z pietyzmem grzybie zasypać ściółkę, mchem i liśćmi. Bo tam niedługo wyrosną nowe grzyby, których będziemy szukać może jeszcze w tym samym roku...?

Z końcem lata odeszła moja Pysia, moja psia przyjaciółka, która była ze mną jakoś tak od września 2006 roku, kiedy to przybłąkała się do rodziny mojej żony Marii, w Rembowie. Mimo, że była wtedy okrutnie wynędzniała, szwagier mój Pawełek daj jej na imię Pysia. Dlatego, że miała taki radosny pysk. Mimo traumatycznych przeżyć początków psiego dzieciństwa, potrafiła się uśmiechać.

Jeszcze mi w uszach pobrzmiewa klekotanie ręcznej maszynki, którą strzygł mnie w Widawie na ul. Wieluńskiej. Jan Zatorski, fryzjer, ojciec Basi Zatorskiej, najbliższej koleżanki mojej mamy z dzieciństwa. Maszynka, pewnie jeszcze przedwojenna, rwała włosy z głowy, co mnie, kilkuletniego chłopca doprowadzało do łez. Dziadek mój, Marcin Bączyk musiał stosować przekupstwo i przed, i po wizycie u mistrza Zatorskiego za pomocą cukierków, ciastek, a latem lodów. Minęło nieco ponad dziesięć lat i zaczął się kolejny koszmar – golenie żyletkami Made in Poland.