W XXI wieku, w czasach ogromnych skrajności i zimnych, stalowych trendów, pomoc bliźniemu zaczęła zatracać pierwotne znaczenie. Przestała być moralną powinnością, a stała się kolejnym sposobem na życie, równym modzie na hipsterstwo, czy weganizm. Przyglądając się ludziom, zwłaszcza celebrytom, można odnieść wrażenie, że dla niektórych jest to kolejny challenge, zadanie, które chcą bezmyślnie wykonać nie zastanawiając się nad jego prawdziwym celem.

Większość ludzi zapytanych o to, co jest ważniejsze gdy kogoś poznajemy, wygląd, czy charakter odpowie, że oczywiście charakter. Niektórzy dodadzą oczywiście, że jedno i drugie jest tak samo ważne. I być może co dziesiąta osoba powie prawdę. Zdecydowana większa część odpowie tak, bo przecież tak wypada…

Kilka dni temu przebrzmiał Bal Gimnazjalny Publicznego Gimnazjum Gminy Sieradz. Może ostatni w historii tej szkoły, bo przecież gimnazja likwiduje pożal się Boże, reforma oświaty. Są tacy, którzy mówią: szkoda, że nie likwiduje pomysłów balowych, bo niedługo to i w przedszkolach będą bale z okazji ukończenia tego etapu edukacji...

Święta Bożego Narodzenia, a właściwie to bardziej świąteczne reklamy zainspirowały mnie do rozmyślań, co tak naprawdę, z całego serca, chciałbym dostać od Świętego Mikołaja. Temat może się wydawać banalny, bo co może być prostszego? Mnie to sprawia trudność. Jak mogę pisać o czymś, czego nigdy nie dostałem? Owszem, prezenty dostaję, nawet się z nich cieszę, ale nigdy nie podnosiłem ich do rangi marzenia i nigdy nie były dla mnie najważniejsze.

Na świecie dzieje się dużo dobrych rzeczy ale o tym się nie mówi. Myślę, że to jest tak jak z literaturą – większą wartość artystyczną mają tragedie niż eposy. I tyle. Piękniejsza jest muzyka groźna i kasandryczna, niż ta filuterna i dionizyjska. Tyle wieków a postulaty Arystotelesa się nie przedawniają. Zawsze mnie to zadziwia.

Siedzę właśnie przy kuchennym stole w pustym mieszkaniu, popijając herbatkę wyglądam przez okno. Na podwórku pośród krzewów i drzew bawi się samotnie dziewczynka. Chodzi, dziwnie szybko poruszając rękami przy twarzy i sprawia wrażenie jakby mówiła sama do siebie. Robi kilka kroków do przodu, żeby za chwilę obrócić się i zawrócić. Ze swojego punktu obserwacyjnego widzę również przypadkowego przechodnia, który patrzy na nią z dezaprobatą. Pewnie myśli, że jest szalona. Natomiast ja nie potrafię pozbyć się ukłucia zazdrości, kiełkującego w moim sercu. Kim ona teraz jest? W jakim znalazła się świecie? Czy jest teraz wiewiórką, czy może kimś innym? Jaką rzeczywistość udało jej się stworzyć?

Kochani! Niedawno miałem zaszczyt uczestniczyć w ceremonii, o której zapewne będę opowiadał swoim wnukom! To była uroczystość otwarcia nowej fabryki Ceramiki Tubądzin w Sieradzu. Zbudowana została w zaledwie 290 dni za, bagatela, ponad 150 mln złotych. A uroczystość? Była oczywiście wspaniała i wielka. Przybyło blisko 600 gości ze świata polityki, biznesu, nauki i mediów. Wśród przybyłych był także abp Kazimierz Nycz, który pobłogosławił jej twórców i pracowników, po czym poświęcił fabrykę. I ja tam byłe!

Warto mieć pasję, przede wszystkim dla samego siebie. Wpadając w bezlitosny wir pracy, naprężenia obowiązków i brudów cywilizacji, jesteśmy poirytowani, zapominamy o własnych potrzebach, czasie fantazji, w którym możemy zająć się sobą. O chwili odprężenia, wyciszenia i przyjemności, momencie, gdy bez namysłu oddajemy się temu, co najbardziej lubimy, co dodaje nam chęci do życia.

Młodzież w wieku nastoletnim znajduje się w bardzo trudnym, wyjątkowym i wymagającym okresie rozwoju. Trudnym zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Bywa, że młodzi ludzie są wówczas przerażeni zmianami, jakie zachodzą w ich ciałach. Często nie akceptują tych przemian, wstydzą się. Mają w sobie pełno nieokiełznanych uczuć, agresji i buntu, ale jednocześnie są zamknięci w sobie i próbują izolować się od innych.

"Jak się chce być dziennikarzem, to trzeba się szybko zastanawiać''* i najlepiej zacząć jak najwcześniej. Ja zacząłem pisać w ubiegłym roku. Wspólnie ze znajomymi założyliśmy w naszym gimnazjum redakcję. Dziś jestem jej redaktorem. Zachęciła mnie do tego moja nauczycielka języka polskiego. Zajmując tak odpowiedzialne stanowisko, trzeba mieć dużo cierpliwości i oczywiście „głowę na karku”.