Rosja stwarza niebezpieczeństwo na Morzu Czarnym i Azowskim. Region czarnomorski wskutek agresji Rosji stał się faktycznie „szarą strefą” zetknięcia się interesów wszystkich przybrzeżnych państw oraz państw, które mają ekonomiczne interesy w tym regionie i zależy im na stabilnym oraz spokojnym rozwoju stosunków ekonomicznych i międzynarodowych.

O ile wszystkie państwa są zainteresowane, aby utrzymać bezpieczeństwo w Regionie, to jednak powinny one podzielić się jeszcze odpowiedzialnością za jego utrzymanie, poprzez bezpośrednie uczestniczenie w uchwalonych przez międzynarodową społeczność działaniach odwetowych. Biorąc tę kwestię pod uwagę, należy zaznaczyć, że konieczna jest koordynacja działań i połączenie sił wszystkich państw, które znajdują się w regionie Morza Czarnego, w celu zapewnienia bezpieczeństwa na morzu.
W związku z polityką terroru, którą prowadzi Rosja na Morzu Czarnym, należy zastanowić się nie tylko nad kwestią bezpieczeństwa korytarza transportowego, do celów transportu nośników energii, ale także nad perspektywą współpracy w kwestii wydobywania złóż, zasobów rybnych, przewozów, rozwoju turystyki.
W związku z działaniami Rosji na wschodzie Ukrainy oraz militaryzacją Autonomicznej Republiki Krymu istnieje potencjalna możliwość transportowania przez basen Morza Czarnego uzbrojenia, składników i materiałów do produkcji broni masowego rażenia, środków do ich dostarczania.
Wojskowe interwencje i eskalacja konfliktu przez Rosję stanowi zagrożenie dla działalności komercyjnej (przewozów ciężarowych, działalności turystycznej), bezpieczeństwa ludzi i majątku, a także ograniczają wiarę w bezpieczeństwo spokojnej żeglugi w granicach Regionu Czarnomorskiego. Po aneksji Krymu Rosja wtrąciła się w wojnę syryjską i połączyła dwa regionalne „łuki konfliktowe” – Śródziemnomorski i Czarnomorski – w jedną „linię frontu” od Syrii do Donbasu. Za „Sukces” rosyjskiej eksploracji ukraińskiego szelfu można uznać stworzenie wojskowych mini-baz na platformach naftowych. Na opanowanych ukraińskich wieżach wiertniczych i platformach rosyjscy żołnierze umieścili stacje radiolokacyjne. Na tych obiektach bez przerwy przebywa około 130 uzbrojonych żołnierzy, którzy ostatnio np. ostrzelali ukraiński samolot transportowy.
Obecnie Rosja kontynuuje wciąganie komercyjnych przedsiębiorstw i armatorów w naruszanie nałożonych sankcji poprzez prowadzenie działalności ekonomicznej z okupowaną Autonomiczną Republiką Krymu. Naruszane są międzynarodowe morskie konwencje poprzez fałszowanie w dokumentacji transportowej nazw portów, do których jest kierowany transport oraz portów, z których wypływają statki (zmienia się krymski port na rosyjski), a także wyłączanie nadajników automatycznego systemu identyfikacyjnego.
W związku z tym, że w Rosji po okupacji Autonomicznej Republiki Krymu zwiększył się deficyt floty handlowej, która umożliwiała wykonywanie zagranicznych rejsów do krajów Bliskiego Wschodu i Północnej Afryki (które nie przestrzegają sankcji), Rosja angażuje do tego celu zagraniczne statki, które spełniają wymogi techniczne a ich załogi są gotowe podjąć ryzyko nieprzestrzegania sankcji.
Nie patrząc na pozycje Turcji, Rosja wciąż szuka „kluczy” do uruchomienia linii promowej Zonguldak-Kercz (skandal związany z tureckim promem ERKE). Rosja kontynuuje ignorowanie międzynarodowych zobowiązań i realizuje destruktywną politykę skierowaną na ograniczenie terytorialnej jurysdykcji państw regionu czarnomorskiego i aktywną militaryzację regionu, co stanowi realne niebezpieczeństwo dla ogólnego ekonomicznego i morskiego bezpieczeństwa. Wśród podstawowych metod Rosji jest:
- budowanie Mostu Krymskiego, co wykorzystuje Rosja do ustanowienia własnych warunków i zasad swobodnego transportu przez cieśninę,
- wojskowe blokowanie przez Rosję szlaków morskich, co wpływa na działanie i pracę portów Mariupola i Berdiańska,
- przyciąganie zagranicznych armatorów i operatorów przedsiębiorstw żeglarskich do portów Autonomicznej Republiki Krymu,
- załadunek z zagranicznych statków na rosyjskie statki z dogodnych morskich szlaków produktów i urządzeń (nie wpływając do portów Autonomicznej Republiki Krymu) albo przez porty Rosji, w celu dalszej organizacji dostaw na terytorium Krymu,
- kontrolowanie statków, znajdujących się na wodach przyległych do Autonomicznej Republiki Krymu, zatrzymywanie kapitanów i załóg pod pretekstem naruszenia rosyjskiej granicy,
- niezgodne z prawem wykorzystanie Rosyjskich Rejestrów (Morski i Rzeczny) w celu przechwycenia ukraińskiego majątku poprzez przerejestrowanie i wprowadzenie ich do spisu pod flagą Rosji („Petro Hodowanec”, „Ukraina”, „Fedir Uriupin”, „Centawr”, „Sywasz” i inne), a także zabezpieczanie sądowych dokumentów na statkach innych państw, które w ten sposób sprzyjają bezprawnej działalności państwa-agresora w okupowanych portach i wodach Ukrainy, Pod pretekstem walki z niby to „ukraińskim piractwem”, Rosja stworzyła Sztab działania operacyjnego i znacznie zwiększyła wojskowe morskie ugrupowania na Morzu Azowskim.
Rosja patroluje i kontroluje ukraińskie statki na przyległych do Autonomicznej Republiki Krymu wodach, zatrzymuje kapitanów i załogi statków, pod groźbą odpowiedzialności administracyjnej/karnej, pod groźbą utraty zdrowia, bądź śmierci zmusza do podpisania dokumentów o naruszeniu (pozornie) terytorialnej jurysdykcji Rosji. Rosja wykorzystuje swój status w Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Komisji Dunajskiej і Radzie Bezpieczeństwa ONZ, w celu blokowania inicjatyw, których zadaniem jest walka z naruszeniami prawa morskiego.
Kwestia militaryzacji Krymu – to nie tylko problem Ukrainy, ale i regionalnego oraz globalnego bezpieczeństwa. W celu zatrzymania militaryzacji Krymu i pozbawienia Rosji kontroli nad uzurpowanymi zasobami, koniecznie należy zwiększyć nacisk na Rosję, przede wszystkim poprzez rozszerzenie sankcji w sferze morskiej i wojskowej.

Antoni Jebnalski