8 marca obchodzimy szczególne święto! Dzień kobiet. No właśnie… a dlaczego jest ono aż tak wyjątkowe? Bo mężczyźni muszą się kłaniać kobietom dwa razy głębiej niż zazwyczaj? Bo jest przepełnione kobiecym szowinizmem, mdłym, obrośniętym feminizmem? Bo kobiet jest więcej? Dlatego, że żyją dłużej? A może dlatego, że mężczyźni bardziej je kochają? Albo z poczucia winy... mężczyźni czują potrzebę wynagrodzenia kobietom wszystkich złych sytuacji, w których, czasem były poniżane i źle traktowane?

Gdzie w tym wszystkim ta upragniona równość płci? Aby się przekonać o jej braku wystarczy porównać obchody Dnia Kobiet z obchodami dnia mężczyzn, a raczej czegoś, co tylko wzorowane jest na tym pierwszym święcie, ponieważ zostaje (być może celowo) przemilczane albo tylko sporadycznie wspomniane w mediach, a jeśli nawet częściej, to na tym się w zasadzie kończy. O co tu chodzi? O celowe wywyższenie kobiet jednego dnia? Kobiet, które de facto czczono już tysiące lat temu?

Tak naprawdę historia Dnia Kobiet sięga jeszcze starożytnego Rzymu, gdzie jego odpowiednikiem były Matronalia, czyli święto płodności i macierzyństwa. Dla porównania, dzień mężczyzn oficjalnie wprowadzono dopiero pod koniec 1999 r. I to w dzień, w którym w Polsce wspominanych jest... czterdziestu męczenników z Sebasty! Przypadek? Poza tym zwyczaj obchodzenia dnia mężczyzn nadal jest mało popularny na świecie. Co roku tłum panów, czasami kręcąc nosem, ale zawsze z otwartym sercem, biegnie na złamanie karku po kwiaty, czekoladki, a nawet biżuterię, tylko po to, aby zobaczyć uśmiech na Jej twarzy i błysk w Jej oku. Tylko albo aż po to, aby usłyszeć to wyjątkowe: Dziękuję, kocham Cię! Aby swym męstwem i szarmanckością kolejny raz uczcić istnienie piękniejszej i delikatniejszej płci.

A skoro już o tych nieszczęsnych prezentach mowa, przecież przeżyłem już kilka ósmych marców. Od najmłodszych lat wraz z innymi chłopcami z klasy składamy się, aby podarować naszym koleżankom prezenty. Choćbyśmy się dwoili i troili, nie zawsze udawało nam się wymyślić coś wyjątkowego. Bo przecież nie było to łatwe, w końcu jesteśmy tylko zwykłymi podludźmi… znaczy mężczyznami  I tak się dziwnie zdarzało, że jeszcze nigdy nasze koleżanki nie były stuprocentowo usatysfakcjonowane. Z drugiej strony, po świecie krąży plotka, że polscy mężczyźni zaniedbują swoje kobiety. Zupełnie jak gdyby się czegoś wstydzili, czekają do marca (czasami zdarzy się przegapić – jak każdemu) udając, że pozostałe 364 dni nie są tego warte! Nie sądzę, żeby była to prawda, ba jestem pewien, że Polacy dbają o swoje kobiety równie dobrze, co panowie z innych krajów, ale są na pewno tacy, i pewnie wiele Takich, które temu zaprzeczą, często niesłusznie, bo „cudze chwalicie, swego nie znacie”.

Jedno jest pewne – czy to Dzień Kobiet, czy też inne święto, należy celebrować istnienie każdego człowieka. A Paniom bądźmy wdzięczni za to, że są! I za to też co dla nas mężczyzn robią, nawet jeśli robią źle. Pamiętajmy jednocześnie, że ludzi powinno się szanować nie za płeć, czy wiek, ale za osobowość!

PS. Paniom wszystkiego najlepszego!

Filip Jaźwiński